Sevcan Soylu YAZDI

Hacı Hasan Ağılı

Burgaz' a gelirken koca koca çam ağaçları karşılar sizi... Inanın benim çocukluğumda öyle görkemliydiler ki, bakmayın şimdi yok iklime uygun değil yok şu yok bu derken her yıl yüzlercesi kesildi. Öyle ki en yakın arkadaşlarımdan biri Ormancının kızı. Avucunun içi gibi biliyor o ormanı. Tamam köy çocuğuyum ama çok da iyi değilim toprak konusunda. Hâlâ öyle... Neyse bir gün karar verdik yürüyeceğiz ormanın içinde. O zamanlar korku yok. Heryer güvenli. Kim kime zarar verebilir. Yabancı yok, herkes tanıdık. Çıktık yola. Haaa bu arada ilkokul dönemlerim. Küçüğüm de. Daldık ormana ...

Bahar...

Doğa uyanıyor.

Tek tehlike rahatsız edilmek istemeyen sürüngenler

Yolu köyün her köşesinden görebilirsin. Şöyle hayal edin yolu; kıvır kıvır, kabarık saçlı bir kızın, saçlarını iki yandan topladığını düşünün. Ortasında yürüyorsunuz . Su deposuna doğru çıkacağınızı düşünürken yolu en iyi bilen kişi macerayı başlatıyor. Atıyor kendini ormana ... Mecbur peşinden biz. Incecik toprak bi yol karşılıyor bizi. Ama nasıl pırıl pırıl bir yeşillik. Dallar yolları kapatmış. Yürüyoruz... Koşuyoruz.... Bağırıyoruz... Süheyla diyorum.. Sesimin tınısı geri geliyor. Kuşlar resmen bize eşlik ediyor. Yolun darlığı korkutmuyor değil ama gittikçe de yükseğe çıkıyoruz. Aşağısı uzaklaşıyor. Bir kayaya denk geliyoruz. Hemen oturup çiğdem yiyip etrafı izliyoruz. Off nasıl iyi geliyor.

eeee hava kararmaya yakın... İnişe geçiyoruz bu sefer farklı bir yola sokuyor bizi. Daracık yoldan inerken heryerin çiziliyor. Sonra bi anda karşımıza o kıvırcık saçların arasında kocaman bir yeşil alan çıkıyor. Sınırları belli. Etrafı kocaman ağaçlarla çevrili yemyeşil bi alan. Büyü gibi...

Orayı hiç unutmuyorum...

Sonra tekrar daracık yollar ve köye varıyoruz...

Tabi akşam ezanı okunuyor

Babamm, bu okunan ne , nerdesin sen diyor.

Hemen içeri kaçıyorum.

Annem karnabahar hamurlamış . Bol ekşili sarımsaklı sos.

Gönlüm dinleniyor